Ο Άρης βρίσκεται στην κορυφή της βαθμολογίας, όμως για να το καταφέρει αυτό χρειάστηκε να ξεπεράσει τον εαυτό του και να μάθει από τα λάθη του.
Η νίκη κόντρα στην Athens Kallithea ήταν η τέταρτη διαδοχική για το πρωτάθλημα και η πέμπτη σερί συνολικά. Ο Άρης βρίσκει τον δρόμο του και παίζει ελκυστικό ποδόσφαιρο, καταφέρνοντας να κερδίζει τόσο τα ντέρμπι, όσο και τα παιχνίδια απέναντι σε ομάδες χαμηλότερης δυναμικής.
Η αλήθεια είναι πως στα ντέρμπι είχε ανέκαθεν καλή εικόνα και οι εμφανίσεις του σε αυτά δεν αποτελούσαν πρόβλημα. Το θέμα του ήταν στις αναμετρήσεις όπου έπρεπε να κυριαρχήσει και να διασπάσει κλειστές άμυνες. Πλέον, δείχνει πως έχει βρει τη λύση, η οποία όμως οφείλεται σε πολλούς παράγοντες.
Η κατοχή άλλαξε ζώνη
Ο Άρης είχε συχνά την κατοχή της μπάλας σε αναμετρήσεις που ήταν φαβορί, όμως η κυκλοφορία γινόταν κυρίως στο κέντρο του γηπέδου. Πλέον, ο Άρης διατηρεί την κατοχή και παίζει ένα παιχνίδι υπομονής στο επιθετικό τρίτο, γεγονός που αυξάνει την πίεση στον αντίπαλο και δημιουργεί πιο συχνά ρήγματα στην αντίπαλη άμυνα.
Φυσικά, αυτό συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό λόγω της ικανότητας που έχει η τριάδα του κέντρου στην κυκλοφορία της μπάλας, συνδυαστικά με τις σωστές τοποθετήσεις του Μορόν με πλάτη στην άμυνα, αλλά και των κινήσεων που κάνουν οι εξτρέμ ανοίγοντας χώρους.
Η θυσία του Μορόν και το ρίσκο των πλάγιων μπακ
Ο Άκης Μάντζιος ήξερε πως απέναντι θα βρει μια ομάδα που αγωνίζεται με τριάδα στην άμυνα, η οποία μάλιστα διαθέτει τρεις υψηλόσωμους κεντρικούς επιθετικούς. Μότοτς (1.95), Ισιμάτ – Μιρίν (1.87) και Πασαλίδης (1.85) συνέθεσαν μια τριάδα που είναι δύσκολο να βρεις χώρους απέναντι της.
Αυτό, είχε ως αποτέλεσμα να αλλάξει ο ρόλος του Μορόν κι από επιθετικός – στόχος, να γίνει ο παίκτης που αποπροσανατολίζει την αντίπαλη άμυνα. Ο Ισπανός έκανε συνεχώς κινήσεις στον χώρο, με σκοπό η αντίπαλη άμυνα να τον ακολουθεί και να έχει την προσοχή της πάνω του. Σκοπός ήταν να βρεθούν χώροι δράσης για άλλους παίκτες, πράγμα που δεν ήταν εύκολο, όμως οι προϋποθέσεις για να συμβεί υπήρξαν αρκετές φορές.
Επιπλέον, με γνώμονα το ότι σε οργανωμένη άμυνα η Καλλιθέα έπαιζε στην ουσία με 3-5-2, η οδηγία ήταν ο πλάγιος μπακ από την πλευρά του οποίου γίνεται η ανάπτυξη παιχνιδιού, να συγκλείνει προς τα μέσα και να αποτελεί μια επιπλέον επιλογή, με αποτέλεσμα να μπερδεύει τον αντίπαλο. Βέβαια, ο Χουάνκαρ δεν κατάφερε να το ακολουθήσει πολλές φορές, κάνοντας σημαντικά λάθη και γι’ αυτό ο Φρίντεκ σηκώθηκε για ζέσταμα. Επίσης, με το σκορ στο 1-0, ο Μάγιο έκανε μια προώθηση η οποία θα μπορούσε να έχει κοστίσει στην ομάδα.
Γενικότερα, βλέπουμε πως ο Άκης Μάντζιος φεύγει από τον συντηρητισμό και δοκιμάζει πράγματα που συμπεριλαμβάνουν ρίσκο, το οποίο όμως είναι ελεγχόμενο.
Ο κόσμος αγχώθηκε, η ομάδα όχι
Η αλήθεια είναι πως το τρίποντο δεν ήρθε εύκολα. Ειδικά όσο το σκορ ήταν στο 0-0, ο Άρης δεν έβρισκε εύκολα χώρους για να απειλήσει την αντίπαλη εστία και παρά το γεγονός πως είχε την υπεροχή, δεν μπορούμε να πούμε πως είχε πάρα πολλές ευκαιρίες.
Στο ημίχρονο υπήρχε μια… παγωμάρα στο γήπεδο, καθώς στο παρελθόν ο Άρης είχε κολλήσει αρκετές φορές σε τέτοιου είδους παιχνίδια. Η ομάδα όμως έμεινε πιστή στο πλάνο, συνεχίζοντας να παίζει ένα κυριαρχικό παιχνίδι με υπομονή. Είναι πράγματι εντυπωσιακό το ότι μια ομάδα που στην ουσία τώρα χτίζεται βγάζει τόσους αυτοματισμούς.
Η άμυνα παίρνει τις νίκες
Μετά το προβάδισμα του, ο Άρης δεν έμεινε πίσω και συνέχισε να παίζει σε υψηλό ρυθμό, με τις γραμμές ψηλά και την επιθετική διάθεση να παραμένει. Σε εκείνο το σημείο, η Καλλιθέα βρήκε την ευκαιρία να επιδιώξει κάποιες αντεπιθέσεις, όμως οι αμυντικοί του Άρη είχαν εξαιρετικές τοποθετήσεις και με σωστές παρεμβάσεις κατάφεραν να αποσοβήσουν πιθανές επιθέσεις των αντιπάλων.
Υπενθυμίζουμε πως ο Φαμπιάνο έκανε υπέρβαση για να αγωνιστεί, όμως η παρουσία του στον αγωνιστικό χώρο ήταν και πάλι εξαιρετική.
Εκτός από το σερί νικών, ο Άρης μετρά και τέσσερις διαδοχικές ανέπαφες εστίες, γεγονός που σίγουρα δεν είναι αμελητέο.
Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του
Ο Άρης του Μάντζιου αρχίζει και αποκτά αγωνιστική ταυτότητα, διαφορετική από αυτή που είχε στο παρελθόν κι αυτό οφείλεται στο γεγονός πως ο Έλληνας τεχνικός χρησιμοποιεί τα στοιχεία που έχουν οι παίκτες του για να διαμορφώσει το πλάνο του.
Βλέπουμε λοιπόν μια ομάδα που προσπαθεί να παίξει κυριαρχικό ποδόσφαιρο, είναι συγκεντρωμένη στον στόχο της και αγωνίζεται ως φαβορί χωρίς να υποτιμά τον αντίπαλο. Επιπλέον, για να μπορέσει να ακολουθήσει κάποιος τον ρυθμό και το στυλ παιχνιδιού που καθορίζει η τριάδα του κέντρου, θα πρέπει να έχει κάποια συγκεκριμένα στοιχεία.
Σαβέριο και Ζαμόρα έχουν πάρει πολλές ευκαιρίες, όμως δεν έχουν πείσει αγωνιστικά, ενώ δεν δείχνουν πως έχουν τη νοοτροπία που χρειάζεται για να σταθούν σε ένα τέτοιο σύνολο. Εφόσον λοιπόν ο Άκης Μάντζιος έχει επιλογές, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Φετφατζίδη, ο οποίος έχει εξαιρετικά τεχνικά χαρακτηριστικά και νοοτροπία πρωταθλητισμού, σωστά αφήνει εκτός αποστολής ποδοσφαιριστές που δεν έχουν δείξει πως αξίζουν να βρίσκονται στην ομάδα.