Η ήττα του Άρη από την ΑΕΚ εμφάνισε προβλήματα που είχαν κρυφτεί και ξύπνησε άσχημες μνήμες, όμως πως φτάσαμε σε αυτή;
Ο Άρης το τελευταίο διάστημα έφτασε έως τον ενθουσιασμό της κορυφής κι έως την απογοήτευση της ήττας με… κάτω τα χέρια. Τίποτα όμως απ’ όσα συνέβησαν δεν ήταν τυχαίο. Ευθύνες για όσα έγιναν έχουν πάρα πολλοί παράγοντες, από την ανικανότητα του συστήματος, έως τον Άκη Μάντζιο.
Επειδή όμως την Τρίτη (03/12) ακολουθεί μια πολύ σημαντική αναμέτρηση, πρέπει σε ένα πολύ μικρό διάστημα να γίνει σκληρή αυτοκριτική και να αλλάξει σελίδα. Την Τρίτη το βράδυ, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, ο Άρης θα πρέπει να εμφανιστεί πιο σοβαρός από ποτέ.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Από την αρχή φάνηκε το κακό
Στα παιχνίδια με Ατρόμητο, Πανσερραϊκό, Αστέρα, ΑΕΚ (Κύπελλο), Λεβαδειακό, Παναιτωλικό και Βόλο, ο Άρης αντιμετώπισε κακές διαιτησίες. Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε κάθε φάση ξεχωριστά, όποιος έχει μάτια είδε. Μιλάμε λοιπόν για μια ομάδα που στα μισά φετινά ματς της είχε προκλητικές εις βάρος της αποφάσεις.
Ακόμη κι αν αφήσουμε στην άκρη του χαμένους βαθμούς, ο εκνευρισμός των παικτών από αυτές τις συνθήκες επηρέασε σίγουρα την απόδοση τους. Επίσης, η κακή αγωνιστική εικόνα της ομάδας δεν είναι δικαιολογία για τη σφαγή, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το ματς με τον Βόλο.
Εκτός από τη διαιτησία, το σύνολο του Άκη Μάντζιου είχε γύρω του πολλά εξωαγωνιστικά θέματα, τα οποία επηρέασαν και το αγωνιστικό κομμάτι, αποπροσανατολίζοντας το. Αυτό, χρεώνεται στον Έλληνα προπονητή, ο οποίος δεν κατάφερε να κρατήσει τους παίκτες του συγκεντρωμένους.
Ο ενθουσιασμός έβαλε κάτω από το χαλάκι τα προβλήματα
Η αγωνιστική αντεπίθεση του Άρη ξεκίνησε μετά τις νίκες κόντρα σε Ολυμπιακό (2-1) και ΠΑΟΚ (0-1). Ήταν όμως κάτι καινούργιο οι νίκες στα ντέρμπι; Όχι θα πω εγώ. Ο Άκης Μάντζιος είναι ικανότατος στο να βρίσκει απαντήσεις στο παιχνίδι του αντιπάλου κι αυτό όμως υπό προϋποθέσεις.
Ακολούθησε η νίκη κόντρα στη Λαμία (2-0), τη χειρότερη ομάδα της κατηγορίας εκείνο το διάστημα. Συνεπώς, το τρίποντο δεν ήταν αντικειμενικός κριτής για το εάν μπορεί ο Άρης να κερδίσει παιχνίδια που είναι φαβορί. Η πρώτη μεγάλη παγίδα ήρθε κόντρα στην Athens Kallithea, όπου το αποτέλεσμα έκρυψε τις αδυναμίες.
Απέναντι σε μία ομάδα χαμηλότερης δυναμικής, που έπαιζε με 10 παίκτες από το 34′, χρειάστηκε μια στημένη φάση στο 65′ για να ανοίξει το σκορ. Πρόβλημα επίσης ήταν το γεγονός πως ενώ ο Άρης είχε το προβάδισμα και το αριθμητικό πλεονέκτημα, ο αντίπαλος πήρε μέτρα στο γήπεδο και κατάφερε να κάνει πολύ αισθητή την παρουσία του. Αυτό το «καμπανάκι» δεν ακούστηκε ποτέ, γιατί ο Μανού καθάρισε το ματς στο 88′.
Ακολούθησε το ΟΑΚΑ και το ματς με τον Παναθηναϊκό (1-1), όπου ο Άρης έκανε μια ευκαιρία, σκόραρε ένα γκολ κι έφυγε με την ισοπαλία. Το ότι δεν είχε συνέπεια στην άμυνα και καθόλου συγκέντρωση συνολικά, έγιναν λιγότερο αντιληπτά λόγω του αποτελέσματος. Λίγες μέρες μετά ήρθε το ματς Κυπέλλου με την ΑΕΚ (1-0), όπου η μη κόκκινη του Μπρινιόλι επηρέασε σίγουρα το παιχνίδι, όμως μας αποπροσανατόλισε από το αγωνιστικό κομμάτι. Κόντρα σε Παναθηναϊκό και ΑΕΚ, ο Άρης έκανε συνολικά μόλις μία τελική στην εστία.
Στη συνέχεια, ήρθε στο «Κλεάνθης Βικελίδης» ο Λεβαδειακός. Στο 30ο λεπτό το σκορ ήταν 1-1 και στη συνέχεια ο Άρης κατάφερε να σκοράρει με μια απευθείας εκτέλεση φάουλ κι ένα πέναλτι. Δεν μπορούμε να πούμε πως κυριάρχησε στον αγωνιστικό χώρο και ήταν εμφανέστατη η διαφορά δυναμικότητας, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν πήρε δίκαια το τρίποντο.
Από εκεί και πέρα, δεν χρειάζονται πολλά. Στο Αγρίνιο ναι μεν το 1-2 θα άλλαζε την εικόνα του αγώνα και θα έδινε μεγάλο πλεονέκτημα στον Άρη, όμως η εξαιρετικά κακή διαιτησία έκρυψε την κακή εικόνα που είχε η ομάδα στην άμυνα. Ακόμη κι αν αφήσουμε στην άκρη το γκολ των καθυστερήσεων, λόγω του αριθμητικού μειονεκτήματος, στη διάρκεια του αγώνα υπήρχαν πολλά κενά πίσω και μάλιστα πριν τα διαιτητικά λάθη.
Με τον Βόλο δεν κατάφερε σίγουρα να αποδώσει καλά, τόσο δημιουργικά, όσο και εκτελεστικά. Αυτό βέβαια, όπως προαναφέρθηκε, δε σημαίνει πως δεν άξιζε το καταφανέστατο πέναλτι.
Το σύνηθες των Αθηνών
Έκανε μεγάλη εντύπωση η ήττα του Άρη στην έδρα της ΑΕΚ, λες και είχε δείξει ποτέ η ομάδα του Άκη Μάντζιου πως μπορεί να ανταπεξέλθει στις εκτός έδρας αναμετρήσεις της Αθήνας. Το πρόβλημα εδώ δεν είναι οι παίκτες, αλλά το πλάνο. Ας δούμε αναλυτικά τους αριθμούς:
ΑΕΚ – Άρης
- 30/11/14, ΑΕΚ – Άρης: 4-0 (0 τελικές στην εστία)
- 30/10/24, ΑΕΚ – Άρης: 1-0 (0 τελικές στην εστία)
- 14/04/24, ΑΕΚ – Άρης: 2-0 (2 τελικές στην εστία, 2.55 – 0.15 xGoals)
- 04/12/23, ΑΕΚ – Άρης: 1-0 (1 τελική στην εστία)
Παναθηναϊκός – Άρης
- 27/10/24, Παναθηναϊκός – Άρης: 1-0 (1 τελική στην εστία)
- 28/04/24, Παναθηναϊκός – Άρης: 0-1 (1 τελική στην εστία)
- 28/02/24, Παναθηναϊκός – Άρης: 2-0 (2 τελικές στην εστία, 2.18 – 0.47 xGoals)
Σε επτά αναμετρήσεις στην Αθήνα, ο Άρης του Άκη Μάντζιου έκανε επτά τελικές στην εστία. Είναι εμφανές πως ο Έλληνας τεχνικός χάνεται σε αυτές τις αναμετρήσεις, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το γεγονός πως δημιουργείται θέμα στις γραμμές και τις αποστάσεις.
Τι είχες Άκη, τι είχα πάντα
Ο Άκης Μάντζιος είναι ο προπονητής που έφερε την ομάδα στην κορυφή της βαθμολογίας ή οι παίκτες του; Κάνοντας μια ανασκόπηση της φετινής σεζόν, βλέπουμε κάποιο παιχνίδι εκτός συγκεκριμένων ντέρμπι που έχει το «Know How», το οποίο ο Άρης το κέρδισε με το πλάνο;
Η ατομική ποιότητα έφερε αποτελέσματα. Ο Μορόν έβγαλε πολλές φορές το… φίδι από την τρύπα, ο Μόντσου με το φάουλ του, ο Μπράμπετς με την κεφαλιά του κ.α. Ο Άρης δεν έχει δείξει πως ακολουθεί ένα συγκεκριμένο πλάνο στο χτίσιμο του παιχνιδιού του και γι’ αυτό πολλές φορές δεν ξέρει πως να διασπάσει τις αντίπαλες άμυνες. Θα μπορούσαμε να πούμε πως η ομάδα αδικεί τον εαυτό της, καθώς ποιότητα υπάρχει κι αυτό έχει αποδειχθεί.
Η κορυφή απέδειξε πως η τετράδα είναι εφικτή
Πολύ καλά έκανε ο κόσμος του Άρη και γούσταρε την κορυφή της βαθμολογίας, καθώς η ομάδα δεν βρέθηκε εκεί ούτε λόγω υψηλού μπάτζετ, ούτε λόγω του συστήματος. Όποιος όμως πίστεψε στη διεκδίκηση του πρωταθλήματος, δεν έβλεπε τα προβλήματα που έμπαιναν κάτω από το χαλάκι.
Το ότι κατάφερε να βρεθεί στην κορυφή απέδειξε όμως πως η τετράδα είναι εφικτός στόχος. Για να γίνει όμως αυτό, θα πρέπει να σταματήσουν οι εχθρικές διαιτησίες, να εκμεταλλευτεί η ομάδα την ποιότητα της και να ξαναβρεί τη φλόγα που δίνει το κίνητρο.