Ξεκινά η σεζόν 2024/25 στη Stoiximan Superleague και ο Άρης καλείται να αποδείξει πως τα πράγματα είναι καλύτερα απ’ ότι δείχνουν.
Η αλήθεια είναι πως η απογοήτευση της περσινής σεζόν και οι κακές εμφανίσεις στα φιλικά, μας έχουν οδηγήσει στο να αναλωνόμαστε στα αρνητικά που υπάρχουν γύρω από την ομάδα και να αφήνουμε εκτός τα θετικά. Αυτό, το αναλύσαμε περισσότερο εδώ.
Ας επικεντρωθούμε όμως στο αγωνιστικό κομμάτι. Όσον αφορά την περσινή ομάδα, η οποία στάθηκε καλά στο πρωτάθλημα κι έφτασε ως τον τελικό Κυπέλλου, παρέμειναν σχεδόν όλοι οι ποδοσφαιριστές. Μόνες ουσιαστικές απώλειες είναι οι Οντουμπάτζιο και Βερστράτε. Σε αυτό λοιπόν το σύνολο, προστέθηκαν ποιοτικοί ποδοσφαιριστές και μπορούμε να πούμε πως το ρόστερ συνολικά αναβαθμίστηκε, γεγονός που αντικατοπτρίζεται και στη αξία της ομάδας στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο.
Η παραμονή του Άκη Μάντζιου έχει θετικά
Προπονητής του Άρη είναι ο Άκης Μάντζιος και αυτό δικαιολογημένα δεν αρέσει σε πολλούς, καθώς ο Έλληνας τεχνικός έχει δείξει πως έπιασε το ταβάνι του, ενώ στον περσινό τελικό χρεώθηκε και την ψυχολογική προετοιμασία της ομάδας. Η παραμονή του όμως δεν έχει μόνο αρνητικά.
Αρχικά, ας θεωρήσουμε ως δεδομένο το ότι είναι ένας προπονητής που γνωρίζει το πρωτάθλημα. Έχει αποδείξει πως ξέρει πως να διαχειριστεί πολλές καταστάσεις και το πλάνο του είναι ορθολογικό, όμως του κοστίζει ο φόβος. Αντικειμενικά, ο Μάντζιος είναι ένας συντηρητικός προπονητής και το ότι φοβάται το ρίσκο μειώνει σημαντικά το potential του.
Το παιχνίδι που έδειξε ακριβώς ποιο είναι το πραγματικό πλάνο του και ίσως το μόνο στο οποίο δεν βιάστηκε, ήταν το περσινό με τον ΠΑΣ Γιάννινα στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Μπορεί να έπαιξε ρόλο το ότι ο αντίπαλος ήταν χαμηλότερης δυναμικής, όμως μόνο εκεί ο Άρης έμεινε πιστός στο πλάνο του. Η κατοχή στο πρώτο ημίχρονο ήταν 72% – 28%, οι τελικές στον στόχο 3-0 και παρότι δεν ήρθε το γκολ στο πρώτο μέρος, ο Άρης δεν άλλαξε τίποτα και δικαιώθηκε.
Ποιο είναι τελικά το πλάνο;
Με τον Άκη Μάντζιο στον πάγκο λοιπόν, ο Άρης έχει ως πρώτο στόχο τη διατήρηση της κατοχής και το να μη δώσει χώρους στον αντίπαλο. Όσο έχει τη μπάλα στα πόδια του, τόσο μειώνονται οι πιθανότητες να απειληθεί, ενώ όσο ο αντίπαλος δεν βρίσκει χώρους δράσης, τόσο αρχίζει να συμβιβάζεται με την απώλεια της νίκης. Για να το καταφέρει αυτό, θυσιάζει σε αυτό το διάστημα την επίθεση και αυτό είναι που χρίζει υπομονής, καθώς ενώ φαινομενικά έχει την ευχέρεια να παίξει επιθετικό ποδόσφαιρο και να αυξήσει τον ρυθμό, επιλέγει συνειδητά να μη το κάνει.
Όταν μια ομάδα δεν καταφέρνει να απειλήσει και να βρει χώρους, έχει δύο επιλογές. Η πρώτη είναι να ρισκάρει περισσότερο και να δημιουργήσει κενά στην άμυνα της, γεγονός που ο Άρης μπορεί να εκμεταλλευτεί. Η δεύτερη είναι να αρχίσει να παίζει όλο και πιο αμυντικά, πράγμα που θα δώσει τα ηνία της αναμέτρησης ολοκληρωτικά στον Άρη.
Σε μια ποδοσφαιρική αναμέτρηση, μετά το πρώτο αναγνωριστικό κομμάτι, κάθε ομάδα δείχνει τις αδυναμίες της, οι οποίες όσο περνάει η ώρα εντείνονται. Πάνω σε αυτές, προσπαθεί ο Άρης να δημιουργήσει τις συνθήκες για να επιτεθεί. Κάθε αναμέτρηση του λοιπόν, αποτελεί κι ένα παιχνίδι υπομονής.
Το βασικό πρόβλημα της περσινής σεζόν, είναι πως ο Άρης ήταν… γυμνός τακτικά, όταν έμενε πίσω στο σκορ. Δεν είχε απάντηση, δεν είχε έτοιμο πλάνο. Η ομάδα έχει χτιστεί για να αμύνεται και να χτυπά στις αντεπιθέσεις. Έτσι, δεν θα εκτεθεί σχεδόν ποτέ, όμως δυσκολεύει τον εαυτό της επιθετικά. Κάτι δίνεις και κάτι παίρνεις.
Όσοι λοιπόν περιμένετε να δείτε επιθετικό ποδόσφαιρο, υψηλό ρυθμό, θέαμα και πολλά γκολ, ξεχάστε το. Στόχος του Άρη, στην εποχή Μάντζιου, είναι το μισό – μηδέν και η αλήθεια είναι πως είναι το μόνο που μας έχει δείξει πως ξέρει να κάνει ο Έλληνας τεχνικός.